Wszystkie umieszczane przeze mnie recenzje filmów, książek i innych, będą zawierać dokładny opis fabuły – łącznie z zakończeniem. Ta również.
Chcesz mieć niespodziankę? Nie czytaj!
źródło zdjęcia: filmweb.plJesteśmy na przyjęciu urodzinowym Alice – kochająca się rodzina podczas wspólnej kolacji. Mąż – John, syn – Tom, starsza córka – Anna i nieobecna – Lydia. W trakcie rozmów Alice wspomina coś o swojej siostrze, mimo że rozmowa dotyczyła jej córek. Sama jest zdziwiona tym wtrąceniem.
Następnie przenosimy się na wykład, podczas którego Alice wygłasza swoje przemówienie dotyczące swoich nowych badań. Bohaterka zostaje przedstawiona jako doktor lingwistyki, której badania i obserwacje w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju tej dziedziny. Podczas przemówienia bohaterka zapomina o czym miała mówić, mimo że tematem jest jej własna praca. Obraca całą sytuację w żart i po chwili kontynuuje wykład, ale na jej twarzy maluje się lekkie zaniepokojenie.
Alice jedzie odwiedzić Lydię, po drodze grając na telefonie. Dowiadujemy się, że Lydia jest początkującą aktorką (płacącą za możliwość grania w teatrze) i mieszka z dwoma facetami – swoim byłym i kolegą gejem. Przy obiedzie Alice wypytuje córkę o życie, przyszłość i ewentualną kontynuację nauki. Lydia niekoniecznie chce zmieniać cokolwiek, bo dzięki wsparciu finansowemu swojego ojca może spełniać swoje plany. Brzęczy telefon i Alice wyjaśnia, że gra na telefonie w Scrabble z Anną, która cały czas wygrywa.
Po powrocie do domu Alice idzie pobiegać. W pewnym miejscu zatrzymuje się i wydaje się zagubiona. Następnego dnia idzie do lekarza, któremu przekazuje wszystkie swoje obserwacje. Dostaje skierowanie na rezonans. W domu, przygotowując kolację świąteczną, robi ćwiczenie na zapamiętywanie przypadkowych wyrazów. Idzie jej dobrze, ale zapomina przepisu na pudding chlebowy, który, wnioskując po rozmowach, robiła bardzo wiele razy. Przy stole drugi raz przedstawia się nowej dziewczynie Toma. Nawet tego nie zauważa.
Kolejna wizyta u lekarza to skierowanie na tomografię, żeby wykluczyć lub potwierdzić Alzheimera – dotychczasowe badania pasują do profilu choroby. Alice nie chciała mówić o tym swoim bliskim, mimo zaleceniom lekarza. Nerwy przeszkadzają w zaśnięciu, więc nad ranem budzi męża i dzieli się z nim tą informacją. Oczywiście to film, więc drugi naukowiec ignoruje przekazywane informacje i stwierdza, że to muszą być bzdury, co irytuje bohaterkę i doprowadza do płaczu. Do lekarza idą razem.
Neurolog potwierdza podejrzenia i Alice dostaje skierowanie na badania genetyczne. Na spotkaniu rodzinne Alice informację dzieci o swojej chorobie i czuje się winna, że to dotyczyć będzie również jej dzieci. Leki, które przyjmuje, nie mają szans jej wyleczyć a jedynie służą do złagodzenia objawów. Anna ma pozytywny wynik, Tom negatywny a Lydia nie chciała sprawdzić.
Alice zapomina kolejnych rzeczy jak tematu swoich zajęć na uniwersytecie czy włożenia szamponu do lodówki. Dowiaduje się również, że studenci nie są zadowoleni z jakości jej zajęć, więc jest zmuszona powiedzieć swojemu przełożonemu o chorobie, co przekłada się na odejście z pracy. Wstydzi się swojego stanu i przysparza jej to coraz więcej stresu. Po wizycie w ośrodku opieki bierze od lekarza silne środki nasenne i nagrywa film dla siebie z informacją o nich. Jeśli nie będzie w stanie odpowiedzieć sobie na kilka prostych pytań, ma wziąć wszystkie tabletki i zasnąć.
Spędza urlop w domu nad morzem, gdzie obserwujemy jej pogłębiającą się chorobę. Przyjeżdżają dzieci i spędzają czas razem. Lekarz na bieżąco kontroluje wyniki. Za namową córki Alice wygłasza bardzo osobiste i wzruszające przemówienie dotyczące tracenia pamięci. John mówi jej, że dostał atrakcyjną pracę w innym mieście. Alice przestaje się czuć stabilnie. W środku nocy wpada w panikę, bo nie może znaleźć telefonu, który odnajduje się rano w zmywarce. Miesiąc później. Choroba posuwa się w bardzo szybkim tempie i Alice ma duży problem nawet z wiązaniem sznurowadeł.
Decyzja o wyjeździe do Minnesoty zapadła. Alice rozmawia przez komunikator z Lydią, która martwi się o brak obecności opiekunki. Wysyła matce link do sesji zdjęciowej i Alice szukając go na komputerze trafia na folder z filmem, który nagrała dla siebie na początku choroby. Chce postąpić zgodnie ze swoimi instrukcjami, ale po wejściu na górę zapomina wszystko co usłyszała, więc wielokrotnie wraca na dół, ogląda filmik i idzie na górę – w końcu zabierając laptopa ze sobą. Kiedy już bierze tabletki do ręki, przerywa jej wracająca opiekunka. I… Alice zapomina.
John wyjeżdża do pracy, ale do opieki nad matką wraca Lydia. Mija czas i choroba zabiera jej coraz więcej pamięci i słów. Lydia czyta jej fragment „Aniołów w Ameryce” i kiedy pyta matki o czym to było, ta odpowiada jedynie, że o miłości. Kolejny raz myśląc o spacerze po plaży z córką. W czasach, kiedy wszystko było tak, jak powinno być.
Ocena:
- dramat 9/10
- wzruszenie 6/10
- czy tacy ludzie są szczęśliwi 7/10
