Ludzie, którzy przestali marzyć

Na całym świecie są ludzie, którzy przestali marzyć. Ludzie, którym ktoś powiedział, że ich marzenia się nie spełnią. Ludzie, którzy nie mieli odwagi żyć marzeniami. Ludzie, którzy po spojrzeniu w twarz otaczającej ich rzeczywistości przestali dążyć do celu.

„Przestałem marzyć. Jak człowiek nie marzy – umiera.”

~ Ryszard Riedel

Rano (spałam dzisiaj do 14) wyszłam z psem. I tak idąc, rozmyślając o wszystkim i o niczym, spojrzałam na menela, śpiącego słodko w przyblokowym ogródku. Przeszło mi przez głowę, że to dobry motyw na film „3:10 do zgonu”. Po zatoczeniu kółka wokół bloku natknęłam się na jakże kulturalną partnerkę tegoż menela, która stojąc nad nim składała kolejne zdania praktycznie z samych wulgaryzmów i zachęcała go w ten sposób do wstania i wrócenia do domu.

Ogarnęła mnie fala niechęci do ludzi, którzy tworzą margines społeczny. Czy oni chcą żyć w ten sposób? Nie przeszkadza im to zupełnie, że większość ludzi mija ich z pogardą i wyrazem obrzydzenia na twarzy? Że żyją na skraju nędzy i służą za przykład upadku człowieka? Dlaczego nic z tym nie zrobią? Przecież są organizacje, wprawdzie niewiele, ale jednak, które wyciągają pomocną dłoń. Czy takie życie jest na tyle dobre, żeby nie chcieć zmiany?

To nie stało się z dnia na dzień. No dobra, może tak być, że normalny człowiek nagle straci pracę, bank zabierze mu mieszkanie, na które wziął kredyt i nagle wyląduje na bruku. Ale to są przecież wyjątki. Menele, których spotykam codziennie pod blokiem mają mieszkania. I mają zasiłki, które zamiast przeznaczyć na poprawienie swojej sytuacji życiowej, wydają wszystko na kolejną butelkę piwa. I tak wegetują.

Czy to taki duży problem, żeby wziąć się w garść i chociaż podjąć jedną próbę wyprowadzenia się na prostą? Nawet jeśli nie odłożyć, to ograniczyć nałóg i zacząć odkładać pieniądze na większy cel? Albo przeznaczyć je na naukę lub szlifowanie posiadanych umiejętności? Niby każdy narzeka na brak pracy w Polsce, ale jak otwiera się pierwszą lepszą stronę z ofertami pracy, to widać kilkadziesiąt tysięcy propozycji. Ok – w większość są duże wymagania.

Ale na pracownika sprzątającego ulice miasta nad ranem nie potrzebne jest wieloletnie doświadczenie na konkretnym stanowisku czy magisterka. Mierz siły na zamiary. Za wyciąganie śmieci z kosza też są pieniądze. Czy taka kasa śmierdzi? A może wygodniej jest dostawać te 500 zł od Państwa, bez konieczności chodzenia do pracy i wykazywania odrobiny chęci do zmiany swojego życia?

Nikt za menela nie podejmie decyzji. A taki człowiek jest na przegranej pozycji, bo żeby zmienić swoje życie, trzeba widzieć powód. Trzeba mieć cel. A żeby mieć cel, trzeba mieć marzenia. Ludzie zepchnięci do marginesu społecznego nie mają odwagi marzyć. Być może zakodowali w swojej głowie, że lepsze życie jest nie dla nich i nie ma sensu się starać, bo i tak niczego nie zmienią. W jakiej strasznej rzeczywistości muszą żyć.

Budzić się codziennie w gównie – bo tak można podsumować życie przeciętnego menela – narąbać do nieprzytomności, iść spać, powtórzyć. I mniej lub bardziej świadomie przygotowywać swoje dzieci do takiego życia. Bo dziecko menela tym bardziej na nic nie zasługuje i niczego nie osiągnie. No bo w jaki sposób, skoro ma taki przykład w domu? Ludzi, którzy w obliczu życia przestali marzyć.

comyslisz

zdjęcie: 1,

Wybrane dla Ciebie: