Wszystkie umieszczane przeze mnie recenzje filmów, książek i innych, będą zawierać dokładny opis fabuły – łącznie z zakończeniem. Ta również.
Chcesz mieć niespodziankę? Nie czytaj!
źródło zdjęcia: filmweb.pl
Stephena poznajemy w 1963 roku, jako cieszącego się z życia studenta kosmologii. Jedzie z Braianem (kolegą) na imprezę, podczas której poznaje Jane (swoją przyszłą żonę) – rozmawiają całą noc.
Mimo wymagających studiów Stephen ma bardzo dużo rozrywek – należy do drużyny wioślarskiej, gra w krykieta, chadza na piwo do pubu, w którym ze znajomymi gra na flipperze. Nawet na lekkim kacu rozwiązanie prawie wszystkich „niemożliwych zagadnień” zajmuje mu tyle, że na zajęcia spóźnia się jedynie kilka minut. Zyskuje tym uwagę profesora Sciamy, który udostępnia mu pracownię fizyczną i zaprasza na wyjazd organizowany dla najlepszych studentów.
Stephen nie odpuszcza wybrance swojego serca i nachodząc ją pod kościołem zaprasza na rodzinny obiad. Jane błyskotliwie odpowiada na zadawane przez jego rodzinę pytania, czym zyskuje ich sympatię. Stephen podczas obiadu zaprasza Jane na bal – ta się zgadza. Już w tym momencie widzimy, że co jakiś czas bohater ma problem z zachowaniem równowagi i prostymi manualnymi czynnościami. Pod koniec majowego balu nietańczący Stephen prosi Jane do tańca. Tu zaczyna się ich związek.
Następnego dnia jest wyjazd na wykład do Londynu. Stephen potyka się na schodach prowadzących na stację i ma problem z dobiegnięciem do drzwi ruszającego pociągu. Na wykładzie Penrose’a poruszony jest temat zapadających się gwiazd, tworzących czarne dziury. Ten temat zaczyna fascynować bohatera i staje się jego głównym tematem badań. Przedstawia profesorowi swój pomysł odwrócenia czasu a ten namawia go do stworzenia równania matematycznego, które doprowadzi go do celu.
Stephen staje więc przy tablicy rozpisując równanie, poprawiając napotkane błędy i stosując poprawki. Wychodzi pospiesznie z pracowni i przewraca się na chodniku, uderzając głową o ziemię. Zostaje skierowany na serię badań, podczas których uwidacznia się niedowład prawej części ciała. Lekarz tłumaczy mu, że jego choroba doprowadzi do całkowitego zaniku działania mięśni a czas życia po zdiagnozowaniu to średnio dwa lata. Ta informacja przeraża bohatera, bo boi się o zdolność myślenia.
Zamyka się w świecie swoich myśli i unika kontaktu ze znajomymi i Jane. Dziewczyna jednak nie odpuszcza, wyznaje mu swoje uczucia i chęć bycia razem do końca. Na uczelni Stephen wybiera czas jako temat swojej pracy. W jego domu ojciec rozmawia z Jane na temat jej życia ze Stephenem, ale ona już podjęła decyzję o ich wspólnym życiu. Biorą ślub, mają dziecko i codziennie radzą sobie z jego postępującym niedowładem. Skończona praca na temat czasu przynosi mu tytuł doktora.
Wiele się zmienia. Problemem staje się chodzenie o kulach, więc Stephen przesiada się na wózek. W jego stanie niepożądane stają się także schody, których w ich domu jest pełno. Jak widać niepełnosprawność nie przeszkadza w rozmnażaniu się – rodzi się kolejne dziecko. Podczas ubierania się Stephen przez chwilę spogląda w ogień palący się w kominku i wpada na uzupełnienie swojej teorii dotyczącej czarnych dziur. Wygłasza to innym profesorom na zwołanym przemówieniu, czym zyskuje ich szacunek i podziw.
Stephen i Jane prowadzą udane życie rodzinne, ale ona zaczyna być coraz bardziej zmęczona kolejnymi objawami jego choroby. Jeden z nich przytrafia się podczas odwiedzin u rodziców Stephena. Jej matka widzi stan nerwowy córki i radzi jej zapisanie się do chórku kościelnego. Jane poznaje nauczyciela muzyki, którego zaprasza na kolację. Stephen rozumie samotność żony i to, że potrzebuje pomocy i wsparcia z zewnątrz. Zgadza się na to. W ten sposób Jonathan staje się dodatkowym członkiem rodziny.
Szczęśliwe życie płynie dalej, kiedy Jane dowiaduje się, że jest w kolejnej ciąży. Nawet nie chcę zadawać sobie pytania „Jak?”. Matka Stephena również w to wątpi, więc Jonathan przestaje im pomagać. Kiedy Stephen dostaje zaproszenie na wystąpienie w Bordeaux, sam prosi go o wsparcie dla Jane. Jonathan się zgadza – on, Jane i dwoje starszych dzieci jadą samochodem i mają dołączyć do Stephena na miejscu. Wieczorem słuchając koncertu w filharmonii Stephen dostaje ataku, zapada w śpiączkę i trafia do szpitala. Jane bardzo się tym przejęła.
Lekarz w szpitalu sugeruje jej odłączenie respiratora, na co ona kategorycznie się nie zgadza. Jedynym sposobem na jego życie jest przeprowadzenie tracheotomii, po której Stephen przestał mówić. Jane zatrudnia pełnoetatową opiekunkę. Elaine błyskawicznie zaskarbia sobie jego sympatię. Jej mąż konstruuje syntezator mowy, który umożliwia Stephenowi dużo łatwiejsze komunikowanie się ze światem niż tabliczka z kolorowymi literami. Dzięki temu bohater postanawia napisać książkę o swojej teorii czasu.
Elaine spędza z nim bardzo dużo czasu i Jane poczuła, że już nie tylko ona jest odpowiedzialna za życie Stephena. Mimo że go kochała, to już się skończyło. Stephen wyjeżdża z opiekunką do Ameryki, gdzie wydaje książkę, a Jane wpada w ramiona Jonathana. Bohater zyskuje międzynarodową sławę i zostaje odznaczony Orderem Kawalerów Honorowych, na którego wręczenie zaprasza Jane. Oboje obserwują bawiące się dzieci.
Ocena:
- biografia 10/10
- wartości rodzinne 9/10
- inspiracja do tworzenia 8/10
Film poza podróżą po życiu Stephena Hawkinga jest poniekąd pomnikiem wartości rodzinnych. Nie ma znaczenia stan zdrowia ani finanse – należy być ze sobą, rodzić dzieci i wspierać się do końca. Chyba że ktoś zechce wspierać tą drugą stronę za nas. Gdyby można było podróżować w czasie, nie poszłabym na to do kina.
