Chorwacja jako jedyna zdobyła moje serce. Ok, w innych krajach też jest coś, co mnie urzeka, intryguje i zachwyca, ale to Chorwacja zapewnia mi przede wszystkim spokój ducha. Spokój, którego oczekuję jadąc na urlop i odpoczywając od pędu dnia codziennego.
Tym razem to był objazd Chorwacji oraz Bośni i Hercegowiny. Bośnia jest bardzo biednym krajem, co widać na każdym rogu. Oczywiście w miastach jest coraz więcej dużych hoteli i nieco mniejszych pensjonatów – szczególnie widać to na przykładzie Medziugorie, gdzie nie ma nic poza miejscami kultu maryjnego i setkami kolejnych budujących się hotelików. Jadąc przez wsie widać całą masę opuszczonych i walących się chatynek z kamienia.
Ma to swój urok, szczególnie w otoczeniu wysokich gór i dzikich lasów. Oczywiście wpadałam w zachwyt nad każdym kamiennym murkiem mijanym po drodze.
P.S. po kliknięciu panoramy widać w dużym rozmiarze
Bośnia i Hercegowina też ma swój wodospad. Wodospady mają coś w sobie, nawet jeśli są mniejszych rozmiarów. To coś mają też Wodospady Kravica – nawet podczas deszczu.
Pogląd na to, jak wyglądały kiedyś zabudowania w Bośni (kompleks hotelowy na kształt skansenu), zobaczyć można odwiedzając hotel Herceg Etno selo Medjugorje. W miniaturowym zoo czeka paweł.
Oczywiście perełką wyjazdu i najbardziej wyczekiwanym miejscem do odwiedzenia był Dubrownik. To miejsce, którego nie zobaczyłam podczas pierwszego wyjazdu do Chorwacji i plułam sobie w brodę. Wreszcie mogłam przestać pluć a zacząć omdlewać z niesamowitych wizualnych doznań. Nie ma sensu o tym pisać – to trzeba zobaczyć.
W drodze powrotnej zahaczyłam o Makarską, która powitała mnie krystalicznie czystą wodą – to lubię. Niestety temperatura w kwietniu nie jest odpowiednia do opalania a tym bardziej do wchodzenia do wody. Ale te widoki…
Chorwacjo – stay still. Wrócę.
