W dzisiejszym świecie wiara w ludzi jest mocno utrudniona.
Czy to tylko moje odczucie, czy rzeczywiście świat się zmienia? A właściwie nie tyle świat, co ludzie, którzy po tym świecie chodzą i go kształtują. W dzieciństwie zostałam nauczona dużej ufności do ludzi. Dzięki temu mam teraz twardy tyłek.
„Nie wolno tracić wiary w ludzkość. Ludzkość jest oceanem; jeśli kilka kropli oceanu jest brudne, ocean nie zabrudzi się.“~ Mahatma Gandhi
1. MAM ZAUFANIE
Do ludzi, co bardzo często jest wykorzystywane. Oczywiście nadal uważam, że ludzie tak naprawdę chcą dobrze a robią coś złego tylko dlatego, że coś złego musiało im się stać w życiu. A jeśli ktoś przez cały czas zbierał kolejne niepowodzenia, to staram się zrozumieć zachowanie takiego człowieka. Czy ktoś wyprowadzi mnie z błędu?
2. MÓWIĘ „TAK”
Zbyt często. Jestem asertywna i odmawiam, kiedy uważam, że ktoś jest w stanie wykonać jakieś zadanie samodzielnie lub jest odpowiedzialny za konkretną czynność. Oczywiście mogę pomóc, ale nie wyręczać. Mówię tak, kiedy przypadkowa osoba na ulicy prosi mnie o pomoc. Bardzo często nadkładam drogi prowadząc do celu starszych ludzi. Czy to źle?
3. PRZYCIĄGAM
Osoby, które mają i tworzą problemy – często poważne. Co się wtedy dzieje? Problemy zaczynam mieć ja. Zawsze staram się pomóc lub zrobić coś dobrego dla takiej osoby. Czy zamiast tego powinnam odwracać się plecami?
4. TRACĘ
Czas, pieniądze, energię, spokój, równowagę i… Zaufanie do ludzi.
Zadaję sobie pytanie, co takiego strasznego zrobiłam (lub robię), bo podobno karma wraca. I kiedy coś zrobisz, to wraca do Ciebie potrojone. Ciągle wspieram innych a teraz sama zaczynam potrzebować tego wsparcia. Czy dzisiaj warto wierzyć w ludzi?
Komciaj, lajkuj, szeruj – jeśli czujesz taką potrzebę
